برای اولین بار است در زندگی ام، کسی در اولین نگاه ها عاشق من شده است و اسباب بسی تعجب... نمی دانم دیگرانی که در این شرایط قرار می گیرند، دقیقا چطور مدیریتش می کنند.
تا به حال، کسانی از روی نوشته ها، و کسانی هم بعد از شناخت زیاد در مورد روحیات و مدل شخصیتی ام به من جذب شده اند، و این جذب شدن دیری نپاییده... یک نکته ی عجیبی که درمورد شما مردها وجود دارد این است که قدم پیش می گذارید با اصرار، و متمرکز بر بخشی از انسان مقابلتان که دلپذیر است، و آن بخش هایی که دوست ندارید را نادیده می گیرید، اولش می گویید مهم نیست، حتی اگر طرف مقابلتان به شما بگوید و پای عقل را از همان اول وسط بکشد. بعد که او را به خودتان امیدوار و دلبسته کردید، تازه فکرتان می رود سمت تغییر دادنش، که آن بخش هایی از او را که دوست ندارید عوض کنید و جالب تر این است که اغلب از خانم ها شکایت دارید که ما را همین جوری که هستیم قبول ندارند! قبولمان داشته باشید و همینیم که هستیم!
دوست ندارم پای نگاه فمینیستی را به این مسئله باز کنم اما واقعا با خودم فکر می کنم اگر نگاهتان به یک زن، نگاهی انسانی بود، دوست داشتنتان شکل دیگری می داشت.
یک زن، دوست داشته شدن را دوست می دارد، بیشتر از آن دوست داشتن را، می تواند چنان دوست بدارد که مردی با تمام نقص ها و معایبش، با تمام کم داشته هایش خود را در اوج کمال ببیند، چون نگاه زن نگاه انسانی تریست، با تمام محدودیت های فرهنگی و اجتماعی جنسیت گرا که مچاله کننده اند.
ولی متاسفانه کم پیدا می شود در دنیای مردانه چنین سلوکی... آنقدر که به نوادرشان می گوییم فرشته.
من نمی دانم به این آقا چه باید گفت، مخصوصا این روزها که حال خوبم را با چنگ و دندان نگه داشته ام و رود تمام انرژیهای اندکم، شبیه آبراهه های سرزمینم به خشکسالی رسیده است.
بی تفاوتی را دوست ندارم، بی حرمتی می دانمش، اما این بار ناچارم پاسخی ندهم به احساسی بی پایه، چشمک ستاره ایست لابد که می گذرد.
