امروز، هفت آذر ۱۳۹۷، هجرت اتفاق افتاد.
فمینوستالژی
Feminostalgy
بایگانی
- مهر ۱۴۰۲ (۱)
- بهمن ۱۴۰۱ (۱)
- آذر ۱۴۰۱ (۱)
- آبان ۱۴۰۱ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱)
- خرداد ۱۴۰۰ (۱)
- اسفند ۱۳۹۹ (۱)
- دی ۱۳۹۸ (۱)
- آذر ۱۳۹۸ (۲)
- مهر ۱۳۹۸ (۳)
- شهریور ۱۳۹۸ (۲)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲)
- آذر ۱۳۹۷ (۲)
- آبان ۱۳۹۷ (۳)
- مهر ۱۳۹۷ (۶)
- شهریور ۱۳۹۷ (۶)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱۴)
- بهمن ۱۳۹۶ (۶)
- دی ۱۳۹۶ (۸)
- آذر ۱۳۹۶ (۲)
- آبان ۱۳۹۶ (۸)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۷)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۱)
- تیر ۱۳۹۶ (۲۰)
- خرداد ۱۳۹۶ (۱۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۵)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۶)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۷)
- دی ۱۳۹۵ (۲۱)
- آذر ۱۳۹۵ (۱۲)
- آبان ۱۳۹۵ (۲۲)
- مهر ۱۳۹۵ (۲۰)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۳)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۷)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۷)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۲۰)
- فروردين ۱۳۹۵ (۲۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۲۳)
- بهمن ۱۳۹۴ (۱۲)
به لبخند و سپاس می‌سپُرم زخم‌های سرگشاده را؛ تنم کبود است و جای فریادهای از عمق جان در سینه‌ام درد می‌کند. مسیح نیستم، رنج هم لذّتم نیست، به هر وسیله راهِ نفس کشیدن باز می‌کنم. من «در ریگِ روانم»، لبخندهای برنامه‌ریزی شده، قوتِ لایموت‌اند. سینوسِ رنج و شادی‌ام موج‌های شادی کوتاه و غمِ بلند دارد، بلافاصله.