شکل های گمشده

از کدام روز، منظره‌ها شبیه گذشته نبودند؟

خاطرم نیست.

و هیچ به جای فکر کردن به اینکه «نبودند»، به این فکر نکرده‌ام که چرا باید «باشند».

هر لحظه‌ی زندگی را فقط یک بار نفس می‌کشیم؛ از کجا بدانیم که چه شکلی بودن‌مان، آن است که باید...

وقتی توی پنج سالگی، رودخانه را دیده بودیم و سرشار از احساسِ شادیِ بازتابیده در ابدیتی گمشده... از کجا باید بلد می‌بودیم مثلاً که از سی سالگی به بعد، آیا همان احساس تکرار خواهد شد، یا که این حسِّ زوالِ جاریِ امروز که روی طرحِ لبِ همه‌ی منظره‌های قشنگ ماسیده، واقعیت دارد و برای همه همین شکلی‌ست...؟