دارِ جلجتا

برگ، در حوالی پاییز است و چشمه، گلوی تر شدن ندارد؛ این درخت، محالِ ایستاده‌ایست، حضوری غایب، که دیگر هیچ جوانه‌ای از جانش، به میلاد، سلام نمی‌گوید. روحش، شاید جایی کنار کوه تور تا ابد سبز و ساکت و بی‌انتظار شود... شاهدی که نه موضوع است، نه موضعی دارد و نه وضعیتی قابل عرضه یا اعراض حتّی.

شاهدی مطرود و مسکون و مکتومی ابدی؛ که دیگر هیچ خونی، محیایش نخواهد بود.