ششمین مادرانه

شیدای قشنگم، هنوز غصه می‌خورم که بین وسایلت جامدادی از قلم افتاد. دلبستگیِ معصومِ من، خوب است که تو را ندیده‌ام. دل بستنی که برای ماندن و همیشه داشتن نباشد، ظالمانه ترین روتینِ دنیاست. هرچقدر بخواهمت و دوستت بدارم، از آن من نبوده‌ای و نخواهی شد. دیدن و دلبسته شدن به آنِ دیگران، خودسوزیست. ترجیح می‌دهم رؤیای مجسّم من جایی زیر همین آسمان باقی بمانی و ببالی و به سمتت عشق بفرستم، آزاد از رنجِ نداشتنت... 

سال پشت سال بیاید، قد بکشی، راه زندگی انتخاب کنی، درس بخوانی، عاشقی را مثل آدم، شیرین و آرام تجربه کنی، اگر دلت خواست مادر بشوی و اگر هنوز زنده باشم، نوه هایم، ندیده‌هایم خواهند بود که هنوز عاشقانه دوستتان خواهم داشت.

عزیز دلم؛ محفوظ و قوی و پرانگیزه و شاد و موفق باشی.