البلاء للولاء

برمی‌گردم لحظه‌های خوبِ گذشته را می‌خوانم، و خوب معنی کوچک بودن ظرفم را درک می‌کنم. فرمود:

«إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً،  إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً،  وَ إِذا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعاً، إِلَّا الْمُصَلِّینَ، الَّذِینَ هُمْ عَلى‌ صَلاتِهِمْ دائِمُونَ...

همانا انسان، بى‌تاب و حریص آفریده شده است. 

هرگاه بدى به او رسد، نالان است. 

و هرگاه خیرى به او رسد، بخیل است. 

مگر نمازگزاران، آنان که بر نمازشان مداومت دارند.»

ظرف من بی‌اندازه کوچک است؛ نماز نیست، اگر ندانی چه می‌گویی و اگر حالت را درک نکنی و اگر قلبت به آنچه زبانت می‌گوید گواهی ندهد و اگر تمام خواب و بیداری‌ات را لبریز نکند، برای همین ظرفت کوچک می‌شود. تاب و آستانه‌ی محترم شدن از بلا را اندازه‌ی قلبت تعیین می‌کند، وگرنه ابتلا، افتخار نیست.