برایت که مجسم می‌شوی

به آغوش خواهمت فشرد، برای آن لحظه که تمام دلواپسی‌های دنیایت را بگیرم، برای آن روز که بخندی، صبر ندارم. از تو هم صبوری نمی‌خواهم، به تو راه خویش را نشان خواهم داد، تا بین ترسهای بزرگ و کوچک دنیای تو و دست و دل من، هیچ درنگی نفس نکشد، نازنینم؛

برایت نامه ها خواهم نوشت.