هنردرمانی

نمی دانم برای همه اینطوری هست یا نه، نوشتن خیلی به مرتب شدن ذهن من کمک می کند. هرچیز مهم یا بی اهمیتی که توی ذهنم تبدیل به بدافزار می شود، یا حتی آنقدر با اهمیت است که تعادل ذهنم را به نفع خودش به هم می زند، نوشتنش کمکم می کند به رفع یا مدیریتش، مثل مطلب بی سر و ته دیروز، آشوب ذهنم فروکش کرد بعد از نوشتنش و باز به خودم برگشتم. 

هر چه که هست آن سلسله، نکته ی مسلم این است که راه من نیست، بر آن متمرکز شدن غایت روشنی ندارد، پس ادامه ی همین خطی که پیش گرفته ام ترجیحاً مناسب تر است، به خصوص که حالِ خوب هست.

بچه که بودم از نظر سطح انرژی موجود هایپری بودم. شیطنتی که ضرری به کسی برساند نداشتم ولی خوب  راه رفتن معمولی ام دویدن و ایستادنم درجا زدن بود، حتی توی مدرسه.

گمانم آن انرژی های خیلی زیاد همین حالا هم هستند در وجودم که عادت دارم فعالیت های موازی بی ربط و با ربط داشته باشم، شکل تبدیل انرژی ام از دویدن و درجا زدن تبدیل شده به کار کردن ِ زیاااااد و ناخنک زدن به هر کار و رشته ای که سر راهم قرار می گیرد. در واقع وقتهایی که این ویژگی خودم را نادیده می گیرم یا کسی مانع می شود زیاد کار کنم، افسردگی می گیرم. تک بُعدی پیش رفتن چروکم می کند، در عوض روزهایی که خسته از کارهای مختلف تازه می آیم می نشینم پای نقش و نگار و طرح، کیفم کوک است و حالم خوب، سرراستش را بخواهم بگویم جسم و روح متضادی دارم،‌ روحم با دمش گردو می شکند وقتی جسمم خسته تر می شود، با یک میل سینرژیک، توقعش هی بیشتر می شود از آدم:)

دو-سه ماه هست که دارم وسط همه ی مشغله ها یادش می گیرم، کشفش اتفاق فوق العاده ای هست برای همه ی آنها که دنبال آرامش و تصفیه ی ذهن و روان هستند. وادارت می کند تمام انرژی ات را صرف تمرکز و دقت کنی، وادارت می کند در سکوت عمیق خودت فرو بروی، انگار که به جای قلم مو پارو دستت باشد و سوار قایقی روی آرام ترین، عمیق ترین و روشن ترین آبهای جهان بروی. هنردرمانی، معجزه می کند، پیشنهادش می کنم.

پی نوشت: بی رودربایستی بگوییم دو-سه روز میشود که درمورد گذاشتن و برداشتن یک عکس نه چندان واضح از خودمان همینجا سمت چپ، دچار کمدی خوددرگیری شده ایم، گذاشتیم، برداشتیم، گذاشتیم، دوباره برداشتیم. خلاصه که مسبب فکرهای عجیب غریب کسانی که گذاشتن و برداشتنش را دیده اند نشده باشیم، مسئله ی خاصی نیست :)