بخوانیدش نکوداشت یک انتخاب

وقفه ای که افتاد، سر نخ فکرم را کمی آن طرف تر برد، به اینجا که اگر این کیفیت آگاهی از اول در انسان وجود داشت، واژگانی مثل «توده»، مثل «عوام»، و نگرش هایی مثل نگرش پوپولیستی شاید هیچ وقت متولد نمی شدند؛ اینکه جمعیتی از انسان شبیه گله ای گوسفند فرض شوند با نازلترین شکل نیازمندیها، و آنها را مبتنی بر نیازمندیهای کاتالوگ گوسفندی مدیریت کنند. 

غیر از این است که جنگ ها، از دعواها بر سر زمین و حاکمیت بیشتر بر منابع محیط زیست، هویت و رشد پیدا کرده اند؟ و غیر از این است که جنگ، بن بست گفت و گو است و ماهیت «تدبیر» در آنها تا سطح مدیریت اسلحه های بیشتر، کُشته های بیشتر و تسلط بیشتر پایین کشیده می شود؟

در مقیاس های کوچکتر از جنگ هم، فلسفه ی دعواها، مشاجرات بی منطق و هتاکانه و بستن دریچه های ارتباط می توانند در حوالی همین تفاسیر رده بندی شوند.

بدبختانه هم اینجاست که کیفیت پراکنده ی آگاهی، و در واقع توزیع ناهمگن تعهد آدمها، خیلی ها را بر خلاف میلشان به عرصه ی تنازع بقا کشانده است، چون مقابل تاکتیک حذف قرار گرفتن، چاره ای جز مقابله به مثل باقی نمی گذارد گاهی. توی جنگل زندگی کردن برای انسان آگاه، خیلی دشوار است، چون آنجا مجبور است بر اساس قواعدی بازی کند که بر خلاف مسیر آگاهی او هستند.

قطعاً من برای آغاز این مونولوگ، محرکی داشته ام که دوست داشتم در انتها پای آن محرک را وسط بکشم،‌ تحلیلش کنم و بر مدار او به کلامم ادامه بدهم. ولی اسمش را نمی برم حالا، اسم آن بزرگ را که در منتهای تعهدش به نادانی نوع دوم، یکی از آگاه ترین انسان های عصر ما است و چقدر حال آدم خوب می شود از  افتخار هم زمانی با این قبیل آدم ها، قهرمان های راستین و من دلم می خواهد، دستهای هر انسانی را که در این وانفسای توحش، پایمردانه به تدبیر شریف گفت و گو باور دارند و به آن التزام عملی دارند حتی اگر بر خلاف منافع شخصی شان پیش برود، ببوسم چون این تفکریست در خدمت منافع دراز مدت بشری و صلح جهانی، آرمانشهری دور...

ترجیح می دهم نامی از او نبرم و اجازه بدهم تا اگر این جستار خواننده ای دارد، به حرفهایم فارغ از موضع گیری های هیجانی فکر شود.