کالبُد ِ ضِدّ/

با من چه نسبتی دارند

دست هایت

با رگ هایی کبود که خونشان وارونه می جوشد

با من چه نسبتی دارند

فقدان واژه های مدیدت

در بزرگراه سکوت ِ آن همه جیغ

که عقب گردهای وحشی را

به خون های نجوشیده القا می کنند

چه نسبتی داری

با صلیب های نیم سوز خاطره ام

چهار راه های کور

کوره راه های خون بازی

که هیچ مقصدی را اجابت نمی کنند

ای عقوبت ِ پُر رنگ

در فرجام بزرگراه...

1392/6/1

شبیه شعر، وقتی پنجه های خواب، گلویت را فشار می دهند. در پایان روزی که بر مدار وقایع پیموده ای. دست های خشک و درازشان، پاکشان می برندت به گرداب حقایق! کالبدهای ضد و نقیضت را ردیف پیش چشمت، با چشم بندهای سیاه می چینند. بدون یک کلام حرف، همینطوری بِر و بِر نگاهت می کنند. نگاه هایی که میله های قفس هستند.

من از کان ِ جهان ِ دگرم.

و پوزخند، به همه چیز، چون زور حقیقت به واقعه نخواهد رسید به این زودی ها! رسم دنیاست، بر مدار همین قاعده پابرجاست.