چند روز گذشته، جواب یک آزمایش پزشکی، در خود فرو رفته‌ام کرده بود، خانواده‌ام چقدر دلواپس شدند و خودم را دچار حس فروریختگی غریبی کرده بود. وقتی با مسئله‌ی مجهولی دست به گریبان باشی، سخت ترین کار، عادی نمایی ست. ولی با این همه، شاید خودم بهتر از اطرافیانم موفق به انجامش شدم. احوالات غریبِ مسئله‌ای به نظر بغرنج و لاینحل، به فکرم برده بود، خارج شدن نخواسته‌ی زندگی از مسیر مطلوب یا منتظره، بیشتر وقتها مشوّشم می‌کند. با خودم فکر می‌کردم چکار کنم حالا...
بنا به دلایلی، به خواست پزشکم آزمایش را امروز تکرار کردم، نتیجه 180 درجه برگشته بود. ممنونم خدای مراقب، اما هنوز حکمت این چند روز تعلیق را نمی‌دانم.
پدر یکی دیگر از دوستانم در این اثنا از دنیا رفت، و یکی از اقوام، دو هفته ای می‌شود که در پی سکته ی مغزی، تحت مراقبت‌های ویژه است. خدای خوب، خواهش میکنم پدر و مادرهای در قید حیات همه ما را حفظ کن و عمر طولانی با عزت و سلامتی ببخش به آن‌ها، هیچکس گرفتار بیماری و کسالت نباشد و نشود و همه ی بیماران، خیلی زود به سلامتی برگردند، ممنونم که مراقب مایی، ای مراقب ترین.
