نمی دانم چه احساسی به آمدنت دارم، که می آیی، می خوانی و می روی، بی گفت و گو...
امیدوارم که حالت خوب باشد، امیدوارم جای تلخ ها، شیرین به دلت نشسته باشد، امیدوارم خوشحال باشی، تنها نباشی و امیدوارم که امیدوار باشی، من آفتاب و ساحل زیاد دیده ام، اما سلامشان را برسان اگر شد...
پرنده ای باشد، که ببوسمش...
کودکی باشد، که بخندانمش...
درختی باشد، که به شاخه هایش، آب بپاشم...
آبی باشد، که به طراوتش مرحبا بگویم...
آسمانی باشد، که پاسخ بارانش، خنده هایم باشد...
خاکی باشد، که ممنونش باشم برای آغوشش...
نیک سرانجامم من...
حتی اگر پیشانی ام چیز دیگری بگوید. به دلم گوش می دهم. آوار صورت های این شهر دور، این همه غربت مکرّرِ یک جور، نمی توانند برم گردانند.
من قرار است نمیرم، تا زنده نکرده باشم. من قرار است طلسم هزار چشم را شکسته باشم از خیسی، من قرار است اول هزار چشم شده باشم، اول باغ شگفتی ساخته باشم از امید...
همین منِ نصفه نیمه، با همین دستهای زمختِ از رو نرفته، قول داده ام.
رفته باشد... مانده باشم، رفته باشم، آمده باشد... آن همه چشم، تنها نمی مانیم که.
چون می روی، بی من مرو
ای جانِ جان، بی تن مرو...
دست های خالی، «مُرده باد»ند، «مُرده ساز»ند... مُرده بادند... خودشان نه، خالی بودنشان...
وگرنه گرم ترین دست جهان، خالی ترین بود، که درودها برایش و زنده باد، هر جا برود.
زنده به گورهای زمستانند که زمین را «ها» می کنند، اندازه آنها هم.نبودم...
ای مرا آرام... ای نَرما...
وقتی که در خودم نیستم، پیدایم کن.
خودت را به گوش من برسان، از تارهای ساز نوازنده ی ژنده ای دوره گرد، از هوا، حنجره ی نازک قمری های حواس پرت... از سرصدای سگ تنهای همسایه در چاردیوار خانه ی تنگ، وقتی که هی عبورهای نادیده را بو می کشد و صبرش نمی آید.
غیاب مرا از خودم، موجه کن، با یک نشانی کوچک، که آنقدر حالا که برگشته ام، نترسم، غریبه نباشم. راحت خیالم بده جانانم.
لرزیدم، به خاطر تاریکی... کنار چشمه ی گرما لرزیدم. چون این دفعه هم مثل همیشه پریده بودم، مثل همیشه زمین را بدون لمس کردن، گشته بودم، اما مثل همیشه عادتِ چشم های مردم نبودم، غریبه ها می فهمیدند و مثل غریبه ها تماشایم می کردند.
لرزیدم از سرمای زیادِ هوا و نگاه غریبه ها، بعدترش، حیاط تاریک را دیدم. پر از جفت چشم های سفید، پر از جیغ میمونهای متوحش و سمورها که می دویدند تند تند، لرزیدم، کنار چشمه ی گرمایی که گرمم نمی کرد بر خلاف همیشه...
آن وقت امروز، بی مقدمه دعای امان به دستم رسید. آن وقت...
باید سپاسگزاری را در لایه های خویشتنم، منتشر کنم تا دشواریِ این زمستان، آسان شود. زنده می مانم، با دلی سربلند!
شاید هم تو آن برگ نقاشی شده روی دیوار باشی، کسی نباشی. برگ نقاشی شده روی دیوار هم برای خودش کسی ست البته اما منظورم کسی بود که من بشناسمش.عکس برگ را می شود دید ولی نمی شود شناختش. نمی شود فهمید که توی دلش چیزی هست؟ دلی دارد؟ شاید... وقتی بودنت برای دلخوشی کسی باشد، لابد یک چیزهایی برای خودت داری. شاید بدانی...
چه پیچ و تاب ها، چه گره هاست، تقدیر را.
من، مخالف خوانِ طبیعتم نمی توانم که باشم، نگاه می کنم، می سنجم، برداشت می کنم. نتیجه می گیرم. همیشه کلمات نوشتنی نیستند، گفتنی نیستند. کلمات را گاهی با گرمی و سردی احساس می کنی. هرچیزی می تواند روندی داشته باشد با منطق منحصر به فردی. ذهن برای درک این روندها به گراف و نمودار نیاز ندارد، در کسری از ثانیه می بیندشان، تحلیل می کند و تصمیم می گیرد.
مهربانا، بزرگا، نگهدارا، عاشقا، وکیلا، سَرورا، همدما، به تو نگاه می کنم، فقط به تو...
فقط نگاه می کنم، فقط نگاه می کنم
به یاد تو شبُ پُر از اندوهِ ماه می کنم...
فقط به تو... عزیزترین، والا!
کنارم بمان.
