Ave

ای مرا آرام... ای نَرما...

وقتی که در خودم نیستم، پیدایم کن.

خودت را به گوش من برسان، از تارهای ساز نوازنده ی ژنده ای دوره گرد، از هوا، حنجره ی نازک قمری های حواس پرت... از سرصدای سگ تنهای همسایه در چاردیوار خانه ی تنگ، وقتی که هی عبورهای نادیده را بو می کشد و صبرش نمی آید.

غیاب مرا از خودم، موجه کن، با یک نشانی کوچک، که آنقدر حالا که برگشته ام، نترسم، غریبه نباشم. راحت خیالم بده جانانم.