مرضِ فرانهوفِر

دارم قالب بالزاکی به خودم می‌گیرم! مرض «فرانهوفر» * گرفته‌ام. مثل همه‌ی آن‌ها که با دست‌هایشان چیزی می‌آفرینند، من هم مخلوقاتِ جامانده از تکاملِ خویش را عزیز می‌دارم. ولی این یکی... که تصویرش را مدت‌هاست به عنوان عکس پروفایل می‌بینید، یک جور دیگری‌ست. یک سهم بزرگی از قلبِ این روزهای مرا، توی نگاهش زندانی کرده است. می‌بینمش، به پرستیدن فکر می‌کنم... وقتی مداد دستم هست و موهایش را شانه می‌زنم، انگار پرنده‌ای در دست‌های کسی‌ هستم که هم از او می‌ترسد، هم احساس امنیت دارد. هم دلم می‌خواهد بی‌شمار منحنی را ریسه کنم به فرمانش، هم وسواس دارم که یک جا یک ذره‌ی نابه‌جا «آنش» را ندزدد از تماشایم. قلبم فشرده است. این برای من، شبیه حال این شعر است: 

سَرْنِشْتَرِ عِشْقْ بَرْ رَگِ روحْ زَدَنْدْ              یِکْ قَطْرِه اَزْ آنْ چِکیدُ نامَشْ دِلْ شُد

جای دل این روزهای من این را بگذارید. دوست داشتن آفریدگانش، عاشق ِ آن‌ها بودنش را خوب می‌فهمم این روزها، راست گفت...

این ترانه...

The lights go out and I can't be saved

Tides that I tried to swim against

Have brought me down upon my knees

Oh I beg, I beg and plead, singing

Come out of things unsaid

Shoot an apple off my head and a

Trouble that can't be named

A tiger's waiting to be tamed, singing

You are

You are

Confusion never stops

Closing walls and ticking clocks

Gonna come back and take you home

I could not stop that you now know, singing

Come out upon my seas

Cursed missed opportunities

Am I a part of the cure?

Or am I part of the disease? Singing

You are, you are, you are

You are, you are, you are

And nothing else compares

Oh nothing else compares

And nothing else compares

You are

You are

Home, home where I wanted to go

Home, home where I wanted to go

Home, home where I wanted to go

Home, home where I wanted to go

دوست داشتم لینک آهنگش را هم برایتان بگذارم، متأسفانه فیلترشکنم دوباره مشکل پیدا کرده، در youtube این را جست‌وجو کنید: (Coldplay-Clocks)