متناسخِ مدام

من اگر بمیرم هم، دور از انتظار نیست که زود زنده شوم. بینِ دیوارهای گذار، نامرئی عبور می‌کنم و صدای خنده‌ی شاد دخترهای کوچکم، شادم می‌کند. آن‌ها به من شبیه‌اند، روی زمین بند نمی‌شوند، بازی‌شان شبیه دعوای گنجشک‌هاست، پُر از پرپر و جیک‌جیک و هوا، مثلِ آب بازی‌ست، زمانِ دلت را همان‌ شکلی می‌دزدد و به جایَش از  یک دنیا لبخندِ بی‌هوا جا می‌مانی و به جایَش می‌رسی، و دلت هنوز هم خنک می‌شود.

من اگر بمیرم، به تمامِ خانه‌هایی که زیسته‌ام سر می‌زنم و زندگی‌هایم را تکرار می‌کنم، برای روحم، عطر خاصی انتخاب می‌کنم تا حضورم را دیوارهای خانه بشناسند، تا آشنا باشم.

توی پوستم، یک روحِ خوشبو با عطرِ خاص احساس می‌کنم این روزها، که راضی‌ست و همواره سپاسگزار.