جهانِ زوالِ مسئله‌ها

در اتاقِ انتظارِ بزرگم، آن‌قدر صبورم که بیشتر وقت‌ها منتظر بودنم یادم می‌رود؛ زندگی نمی‌کنم برای زندگی، ولی از مرگ که پشتِ اتاقِ انتظارم هست هم فارغ می‌شوم. به راحتی و بی آن‌که فکر کنم چیزی را باخته باشم، زندگی‌ام را حیف و میل می‌کنم با خواب، بی‌تفاوتی، به هم زدنِ قرارها، فکر نکردن به آینده و حتّی به کارهایی که قرارِ انجام‌شان را با خودم گذاشته‌ام. نه که انجام‌شان ندهم ولی آن‌ها مدّت‌هاست مستقل شده‌اند و خودشان از دست‌ها و زمان‌های من، به انجام می‌رسند و نیاز به مراقبت من ندارند. دارم این روزها به این فکر می‌کنم که چقدر مستعد دائم‌الخمر شدن هستم و چقدر اعتقادم رفته‌رفته قوی‌تر می‌شود به فقدانِ انگیزه‌های خاص برای تلاش در زندگی. همین که صدای ناهنجاری نرسد و سکوت و خلوتِ این فراموش‌خانه را به هم نزند و «مسئله‌زایی» نکند برای جهانِ زوالِ مسئله‌هایی که ساخته‌ام کافی‌ست.

خدای مراقب، اگر می‌خواهی دلگیر شوی نخوان سرورم...