یا صاحب صبر

مراقبِ زبانم باش، این قلبِ لعنتی را یا آنقدر وسیع کن که هیچ وقت به زبانم  سرریز نکند حرف‌هایی را که قرار نیست پایشان بایستم و پشیمانم می‌کنند، یا متوقّفش کن. از ترس، از دلتنگی، از خشم، از محبت، از دلشکستگی، از بی‌قراری و خلاصه هرچه که به زبان آوردنش کوچکم کند پناهم بده. 

بزرگم کن که تلنبارِ غمِ قلبم، می‌تَرسانَدَم از بلا، من این‌جا قرارم با خودم این است که بنویسم تا فراموشم نشود، تحمّلم زیاد شود و باعث بلا نشوم، تا روزِ رفتن، به خیرَم بگذران، بگذار زیر خاک به این روزهایم آسوده فکر کنم.

خودم و خودت را به ذهنم برسان، پرواز کنیم.