پوست‌نکنده‌

خدای مراقب! لوبیای سحرآمیزم کن! شاید گردنم آنقدر دراز بشود که چشم در چشم شویم. تو مانده‌ای و اگر خوبم و سِفت و بی‌رَگ، به پُشت‌گرمیِ توست، پس یک کاری کن بیشتر ببینمت، خودت را نگیر آن‌قدر. با هم یک موسیقی بشنویم، راجع به همین چیزها حرف بزنیم و بعدش نتیجه بگیریم همینی‌ست که هست... هست که هست و چه خوب... 

ها؟