جان افزار

دعا، مناجات، انگار که اوج ارج و قرب واژه اند، وقتی که ظرفِ تابیدن از جان به آسمان را پیدا می‌کنند؛ وقتی که کلمات یکباره از قابلیت‌های ساده ی بیان و ابراز و رابطه، شرفِ «شفا» شدن پیدا کنند و راضی و بی‌نیازت کنند از هر خواسته و به گوشَت تذکر بدهند که می‌توانی، می‌شود، تو بلدی که در فقدان، بلدی که در تأخیر، که در نقصان، خوب باشی و خوب بمانی.