فروبسته

دوستت دارم، اما دیگر برای خودم، از تو چیزی نمی خواهم، دیگر دعا نمی خوانم.

به تو بسیار امیدوارم، راستش اما از خودم نومید... به مهربانی و گشاده دستی تو ذره ای تردید نیست. اما به لیاقت و ظرفیت من چرا...

به روزهای مبادا زیاد فکر می کنم، زیاد، زیاد می‌بارم برایشان، در نهایت اما می دانم که باید بگذرد و می گذرد، تو خوبی و این همه ی آنچه باید بدانم است، کافی ست.

سپاس، خدای مراقب