والا

بیش از هر زمانی، به گفت و گو با تو نیاز دارم. هرچقدر تکراریِ بی هوا...

عمر هرچه بیشتر می گذرد، بیشتر احساس می کنم که نداشتنت یعنی چه، بیشتر یادم می آید که چقدر تشکر بدهکارم به تو، شادتر می شوم. چه خوب است یکی باشد که به او، سپاس ها بدهکار باشی و باز خیالت از پر نشدن چوب خطت راحت باشد. چوب تو جا زیاد دارد. 

معنی ِِ خیلی از کارهایت را نمی فهمم، اما به تو اعتماد دارم. آخرِ این دنیا، نوکِ بینی من است. تازه من تا همانجا را هم نمی توانم ببینم. تو را از روی نشانه ها حدس می زنم. نشانه ها را با ترازوی تو قضاوت می کنم، ای تنیده ی ماسِوا. دوستت دارم. به تو باور دارم، باورم را بارور کن.

آمین