قاصدک هان...؟!

سبکبارم، دلسپرده، آرام... اما چشم به راه.

گاهی، مشغله ها با خودشان می بَرَندَم، یادم نمی رود که چقدر دوستش دارم، ولی از یادم می بَرَند که کنارم نیست، از یاد رفتن تسکین می شود. 

دل را بیشتر از همه، دوست داشتن می خورَد، کوچکش می کند، اما نه همیشه... همین دل را، دوست داشتن دریا هم می کند... 

به روزهایم نمی گویم:«انتظار خبری نیست مرا...»، چشم به راه تمام قاصدک های جهانم، تا خبر آمدنش، تا آمدنش...