خوشانه

خونه ی ما دور دوره

پشت کوه های صبوره

پشت دشتای طلایی

پشت صحراهای خالی

خونه ماست

اونور آب

اونور موجای بی تاب

پشت جنگلای سروه

توی رویاست

توی خواب

پشت اقیانوس آبی

پشت باغای گلابی

اونور باغای انگور

پشت کندوهای زنبور

خونه ی ما

پشت ابراست

اونور دلتنگی ماست

ته جاده های خیسه

پشت بارون

پشت دریاست

خونه ی ما

قصه داره

آلبالو و پسته داره

پشت خنده های گرمش

آدمای خسته داره

خونه ی ما شادی داره

توی حوضاش ماهی داره

کوچه هاش توپ بازی داره

گربه های نازی داره

خونه ما گرم و صمیمی

رو دیواراش عکسای قدیمی

عکس بازی توی ایوون

لب دریا تو تابستون

عکس اون روز زیر بارون

با یه بغض و یه چمدون

رفتن از پیش آدمای نازنین و مهربون

 

خونه ی ما دور دوره...

توی رویاست

توی یه خواب...

این ترانه‌ی مرجان فرساد را خیلی زیاد دوست دارم. پر از فکرهای خوبم می‌کند. برایم لبریز است از یادآوری‌های دلچسب، زیبا، دور و نزدیک، لبریز از قاب صورت‌هایی که دوست‌شان دارم، دوست‌شان داشته‌ام، و شاید دوست‌شان بدارم یک روز.

سپاس خدای من، که این لحظه خوب و خوشم، توی ایوانِ یادهای قشنگ و خاطری جمع، می‌توانم لم بدهم، چای بنوشم و با لبخندها و سلامتی‌ها و دلخوشی‌های کسانی که دوست‌شان دارم، عمیق، مور مور ِ خوشحالی‌ام بشود. سپاس که همه جا با منی، قوت قلبمی، اطمینان قدم‌هایمی، صراحت لبخندمی، استواری زبانمی و گرمی ِ مانای دست‌هایم. داشتنت همه‌ی ثروت دنیاست.