پشت و پناهِ خودم

با این همه، من خوشحال خواهم بود. بازوهای اضافه روی تنم می‌رویانم و پشت‌گرمی خودم می شوم. من از رسالت انسان بودن، فاصله نمی‌گیرم، به آدم‌ها عشق می‌ورزم، به لبخند و صلح، به آرامشی میان حضورِ روشن خدا در سیّالِ بودن، عشق می‌ورزم.

آینده همین حالای من است، به خالی بودن، به کم آوردن حرامش نمی‌کنم، خیلی قوی هستم و زورم به هزار دیوِ چندسرِ غصه می رسد، تا زنده‌ام تلاش و محبت و ایمان به خوبی را ترک نمی‌کنم.

من خوشبخت‌ترین انسانِ لحظه‌ام هستم.