بازمکانی

خسته نیستم، اما سرحال و انرژیک هم نه... هنوز در بازمکانی، خودم را پیدا نکرده‌ام، گاهی انگار آدمِ سختی می‌شوم.

می‌روم، می‌آیم و هجوم افکار، حافظه‌ی کوتاه مدتم را به شدت مختل می‌کند. بدتر از ماهی قرمز حتی، انگار در حرکت، در ایستایی، تنم باشد اما یاد و ذهن و روحم نه... 

دیروز سر کلاس، هر جمله‌ی استاد را همان چندثانیه بعد فراموش می‌کردم، چهره‌ی آدم‌ها معنی نداشت، چیزی معنی نداشت، معنیِ چه؟!