Deja

بعد

لابلای بوی پیراهن پاییز و عطر اسپند

بین بقچه های نیم بند

چمدانهای کسل

چند مرتبه خود را زدیم

و گریستیم

و گریستیم

و بین گریستن های هم

برای نشنیدن

هی گفتیم و باز گریستیم

و هی فکر کردیم

چه بن بستی... چه بن بستی

و از لای پرده های ضخیم اشک

دست خشک شمشادی 

از گوشه ی پنجره

دیدیم که تکان می خورد

و گریستیم

گریستیم.

شعر نبود...