مرهم

ما کم می‌آوریم، ما گاهی نسبت قلب‌مان را به منظر روبرویمان، از یاد می‌بریم... موقّتی... الکی!

یک کمی بعد، نگاه می‌کنی، ای داد بیداد... چرا آب رفت؟ چرا رنگش آن نیست که بود؟ چرا دیگر عطری ندارد؟ چرا تمام آن نشانه‌ها که آشنا...؟ 

کجا رفت؟! ای داد بیداد...

تمام آنچه که باید درست یاد بگیری تا درست بمانی، وقت دریافتن است. حتماً خیلی می‌شود که از دستت برود، حتماً خیلی دلت می‌سوزد... فشرده می‌شوی،‌ سردرگم،‌ حیران... ول نکنی فقط، بمان، درست می‌شود،‌ بالاخره می‌شود، ایمان داشته باش.

نوبتت می‌شود که مهیب(!) پیدایش کنی، نوبت‌تان می‌شود که ترمیم کنید، کی گفته چینیِ بندزده مثل اولش نمی‌شود؟ باور کن بیشتر چینی‌های بندزده از روزگار تازگی‌شان سخت عزیزترند و باور کن، خیلی خیلی خیلی بیشتر عمر می‌کنند. 

ای خدا چه نعمتی‌ست کهنگی!