نه در خیال، که رویاروی...

وسط این وانفسا، می‌شود توی دلت صدایش کنی عزیزجان... می‌شود روحت را به حضورش تکیه بدهی، می‌شود در خیال، مجسم کنی که چه سایه‌روشنی یک روز خواهد داشت، امن، دلگشا و با لبخندهای پیوسته...

چه خوب!

بی صدا... خدایا... :)