خراش، خراش

انگار از یک راهروی باریکِ بلند و نمور می‌گذری با دیوارهای نیزه‌پوش که عمودِ تنت و مترصد خراش دادنت هستند. این تصویر دنیای امروز است، باید تمام وسایل ارتباط جمعی و فردی‌ات را خاموش کنی و خودت را به نفهمیدن و ندانستن بزنی فقط، تا شاید دیوار، نیزه‌ها را ببلعد.

به کجا می‌رود جهان؟