به خودمان احترام بگذاریم

بر خلاف میلم، ناگزیر می‌شوم یکی دو مورد را پاسخ بدهم؛

جناب «دیده‌بان»، اول اینکه من هنوز علت ارسال خصوصی پیام‌های شما و سایر دوستان شبیه شما را متوجه نشده‌ام. جالب اینجاست که سؤال می‌پرسید، آدم سؤال نمی‌پرسد که فقط پرسیده باشد احیاناً؟! لابد انتظار پاسخ دارد. اینکه من چرا با نام مستعار می‌نویسم که فکر می‌کنم سمت چپ این صفحه به اندازه‌ی لازم معلوم باشد و گفته باشم. دوم این که این وبلاگ شخصی هست و من هرچیزی که در لحظه نوشتنش را دوست داشته باشم می‌نویسم. شما می‌توانید روزنامه بخوانید، انتظاراتتان را تا حد زیادی برآورده می‌کند.

مورد دیگر، جناب «جوکر»، من شما را می‌شناسم. ولی علت آمد و رفت و نشانه‌گذاری‌هایتان را متوجه نمی‌شوم. اینکه خیلی‌های دیگر آدرس حذف می‌کنند، یا آدرس و اسم و نشان تغییر می‌دهند و من نه، به معنای چراغ سبز برای افرادی نیست که روزی با دلایل روشن به آن‌ها «نه» گفته‌ام. خودتان را خسته نکنید، جز این چند خط، هیچ پاسخ دیگری برای شما نخواهد بود.

بعد از این همه شبکه اجتماعی، من به دنیای آرام وبلاگ‌نویسی بازگشته‌ام و طبق عادت مرسوم بین وبلاگنویس‌ها، به وبلاگ‌های دیگر سر نمی‌زنم و مراودات کامنتی ندارم. البته خوانندگان و دوستان محترمی که لطف می‌کنند مطالب معمولی این وبلاگ را می‌خوانند، کامنت‌های محترمانه و مرتبط با موضوع و شفاف می‌گذارند، دست و قلمشان بر چشم، با نهایت خوشحالی و احترام پاسخگو خواهم بود. ولی این آخرین باری بود که به کامنت‌ها و کامنت‌گذارهای به زعم خودشان رمزآلود پاسخ می‌دهم. امیدوارم!