دیگر انسان نباشم

مرگ ترسناک نیست. اضطراب‌آور است. البته وقتی به زندگی ابدی معتقد باشی. اینکه ناچیز و مبهم می‌دانیم از آن سویش، اینکه فکر می‌کنیم جای برداشت کردن است فقط... یک زندگی طولانی پشت زیستنی که می‌گویند در برابر عمر پس از مرگ، کمتر از نفسی ست... برای ما که این کمتر از نفس را آنقدر خواب رفتیم و بیدار شدیم و جنگیدیم و باختیم و به دست آوردیم، که عادت کرده‌ایم. به آن زیستن ِ ساکن ِ لذت یا عذاب ابدی هم عادت می‌کنیم؟ یا که بخش عادت و نیازمندی روحمان به این پرماجرایی‌ها را آنجا نخواهیم داشت؟

از این دنیا رفتن افسوس دارد به خاطر این همه زحمت، مگر اینکه پس از مرگ، من پاره‌ای از تن آسمان باشم، نه یک انسان.