جناب جهانم

حالم خوب است، اندازه ی باورِ جوانی ام که هنوز هست. چهاردیواری تنهایی ام تنگ و نمور نیست، اندازه ی جهانی به گنجایش همه ی آدم ها جا دارد برای خودش، دلگشاست، مرفه است، می تواند عشق بورزد و به من اجازه می دهد برای تقسیم این همه با هر احتمالی در آینده، به قدر کافی برای فکر کردن فرصت داشته باشم. جهان باشخصیتی شده برای خودش، متشکرم جناب جهان تنهایی، متشکرم حضرت جوانی:) سرتان سلامت.

شیراز، چهل و پنج دقیقه بامداد، آخرین شبی است که در زادگاه زیبایم پس از سالها به سر می برم، دوباره کِی باشد که دیدارها تازه شود.

موتیواسیون

یک موسیقی خوب باید الان با گوشم حرف بزند، با اینکه درونم لبریز از حرف است. ای من، ای گریستنی که راه می روم، جمادِ اراده را مذاب ببر به مسیلی، بگذار پیش برود، گداخته، بی آرام...